Time flies ...

Helaas zit mijn tijd hier in Port Elizabeth er alweer bijna op, maar is het voor zowel mij als voor de kinderen en leraren op school tijd om lekker te genieten van een welverdiende vakantie.

Na afloop van de examens mogen de kinderen naar school komen, maar krijgen ze geen les meer. De leraren kijken examens na, schrijven rapporten en werken de administratie bij. Sommige kinderen komen naar school, vaak degene met een goede thuissituatie waarvan ouders proberen ze van de straat te houden. De rest houdt het lekker voor gezien. Een mooie gelegenheid voor ons om allerlei andere ervaringen op te doen. Zo ben ik met twee Afrikaanse vrijwilligers naar een Health Clinic geweest om te zien hoe het er hier aan toe gaat. We kregen een mooie rondleiding door het gebouw, wat er vrij westers uitzag. Het is alleen net iets minder georganiseerd en gestructureerd dan bij ons. Zo kun je een afspraak maken, of je kunt gewoon binnenlopen, en optie die de meesten kiezen. Wanneer je vervolgens niet voor 16u aan de beurt komt, schrijf je je naam op en gaan ze de volgende ochtend gewoon door waar ze gebleven waren. Verder was het die dag World Aids Day, hebben we een mooie kaarsjesceremonie gehad en zijn we nadien met een paar huisgenoten naar “The Voting Line”, het Nelson Mandela monument gegaan.

Ook ben ik met Jolijn naar school geweest, wat toch weer heel anders was dan de school waar wij heen gaan. We hebben een sportdag gehad met de kinderen die er waren; weer eens wat anders dan een dagje op kantoor ;) De dag nadien was het tijd om afscheid te nemen van grade 7, de klas die volgend jaar naar de middelbare school gaat. Op een prachtige locatie zijn we gaan braaien, en konden de kinderen/ jongeren heerlijk genieten van een speelparadijs: een klimparcours, een zwembad en trampolines. Sommigen hadden nog nooit eerder een trampoline gezien. Eigenlijk heel sneu, maar van de andere kant hebben we ook hard moeten lachen; ineens zijn de stoere boys dan toch iets minder stoer. Na het speelkwartier hebben al dames en heren zich opgetut en kwamen ze in heuse galaoutfits voor de dag. Voor de een is een dergelijke outfit al moeilijker te betalen dan voor de andere, maar stuk voor stuk zagen ze er prachtig uit!

Natuurlijk hadden we deze week ook tijd om lekker te ontspannen: uit eten, beerpong, een avondje stappen, cocktailtje aan het zwembad, een avondje poolen, naar de markt; je kent het wel. Ook heb ik veel gesurft deze week, wat inmiddels langer duurt dan slechts 3 seconden! Zondag zijn we naar de Fathers House Church geweest, wat weer een geheel andere ervaring was dan het vorige kerkbezoek. Een band die leuke, aangename muziek speelde en vervolgens een pastoor, die dit keer iets kalmer was en gewoon een mooi praatje hield.

De allerlaatste week in Port Elizabeth was een bijzondere ervaring. Maandag op school hebben we met een aantal vrijwilligers van school een kerstfeest ‘georganiseerd’ voor alle kwestbare en weeskinderen. Georganiseerd mag ik het niet noemen, want het was een zooitje ongeregeld. Toen eenmaal alle kinderen die wél uitgenodigd waren, in het lokaal zaten (i.p.v. alle kinderen die ook een cadeautje verdiende maar helaas niet bij de kwetsbare groep behoorde) kon het feest beginnen. Onder het motto: “Marinka, jij bent blank, de kerstman is blank, en wij zijn zwart” heb ik uiteindelijk het veelste grote pak aangetrokken om kinderen een heerlijke ochtend te bezorgen! We hebben samen gezongen, een lekkere maaltijd gegeten met een ijsco als dessert, en ik had de mooie taak als kerstvrouw om alle pakketjes uit te delen. Niets is zo mooi als de glimlach van een kind!

Dinsdag was er niets te doen op school, maar om toch ook deze dag de nodige kennis en ervaring op te doen, ben ik met Karin, Baukje en Jolijn naar een autisme huis geweest. Deze verwezen ons door naar een Autisme school, waar we met open armen ontvangen werden. Het is weliswaar de enige Autisme school in de Oostkaap, maar wat voor een! Ze konden ons maar een korte rondleiding geven, vonden ze zelf(lees: 1,5u), omdat ze het druk hadden. We hebben gesproken met docenten, de logopediste en een therapeute. Ontzettend interessant en goed onderbouwde activiteiten. Zo hebben ze er een recycleproject waarin ze verschillende studenten betrekken. Sommigen mogen vuilnis mee ophalen, anderen halen de dopjes er af en weer een ander sorteert het papier: structuur jongens!

“Woensdag is de dag, dat je volop eten mag”. Te beginnen met een afscheidsbraai van alle leraren op school. Nadat we het uiteindelijk gevonden hadden, omdat de uitleg over de eindbestemming natuurlijk heel helder was, konden we (om 11.15u) meteen beginnen met een shotje Sambooka, hallellujah. Na veel gezelligheid konden we even naar huis om onze trouwe, oude Chico in te leveren, om vervolgens weer mee te liften naar de afscheidsbraai van Ready4Life. Hoezo is het moeilijk om kilo’s aan te komen in Zuid-Afrika?!

Helaas komt aan al het leuks een einde en was het donderdag tijd om écht afscheid te gaan nemen op school. De principal gaf een té mooie speech, waarna ook Keith, de psycholoog, het woord nam. Keith, ik weet dat je dit niet leest, maar je verdient het: gekke oude man, je bent een held! Na alle deze herinneringen kregen we een fantastisch mooi cadeau, een gepersonaliseerd trainingsjack (uniform) van de school. De principal sloot af met een gebed, wat ook weer over mij ging. Kortom, ik heb nog nooit zoveel in de belangstelling gestaan, wat een dankbaarheid! Al bij al een fantastische ervaring om nooit meer te vergeten! People from Sapphire Road Primary School: I’ll miss you!

Inmiddels heeft ook het merendeel van de huisgenoten ons verlaten; vind ik niet leuk.. Gelukkig krijg ik er morgen een héle lieve huisgenoot bij om nog een maand lang samen te genieten :D

Aan alle anderen: bye bye, zwaai zwaai, tot weerziens in Nederland!