A fantastic journey!

Na drie maanden werd het tijd voor de gezellige aanwezigheid van mijn lieftallige vriendje Erik. Om hem ook wat anders dan toerisme te laten zien, hebben we de eerste nacht in het vrijwilligershuis in Port Elizabeth geslapen, waar ik 3 maanden geleefd heb samen met 12 kanjers. We zijn gaan eten bij lokale bewoners, ik heb de school laten zien en we hebben een townshiptour gehad. Klaar voor de échte reis!

De dag nadien zijn we vertrokken met onze super-de-luxe Hyundai i10 1.2, waar je dan toch voorzichtiger mee bent dan met die oude Chico uit de jaren stilletjes. Aangekomen in de hippietent die “Wild Spirit” mag heten, hebben we genoten van het prachtige weer, het uitzicht, de leuke hippies, de beste maaltijden en de hike waarvoor het íets te warm was. Ook heb ik hier Zuid-Afrikaanse kindertjes blij mogen maken met Hollandse drop, en wat zaten ze te smullen!

De rest van de Garden route hebben we vooral de toerist uitgehangen, wat uiteraard ook moet gebeuren. Je kent het wel: heerlijk uiteten, wijn drinken in de avonduren, uit een vliegtuig springen met een parachute, door de duinen sandboarden omdat je de sneeuw mist, zelf bessen plukken op een farm terwijl ze ook gewoon te koop zijn en vervolgens die ene foto maken op het meest zuidelijke punt van Afrika. Ik bedoel maar te zeggen: dat moet je gewoon gedaan hebben. Om even een stapje terug te doen voordat we de meest toeristische stad van Zuid-Afrika zouden gaan bezoeken, zijn we naar Betties Bay gegaan: een dorpje met twee restaurants, héél veel pinguïns en prachtige tuinen, maar met een lege geldautomaat en zonder supermarkt. Welcome to South-Africa; niets is vanzelfsprekend.

Vervolgens zijn we via een van de mooiste wegen ter wereld naar Kaapstad toe gereden om daar de Kerstdagen door te brengen. We hebben genoten! Een niet al te serieus bezoek aan de botanische tuinen, de zonsondergang die we zo graag wilde zien maar waar een berg voor in de weg stond. De tolweg waar we in het donker doorreden, maar waar we uiteraard moesten betalen voor het prachtige uitzicht en het beklimmen van Lions Head waar ook al zo’n prachtig uitzicht te zien was, bestaande uit ‘alleen maar wolken’. Vervolgens heb ik wel de snelste service ooit in Zuid-Afrika ervaren toen we gezegd hadden dat we alleen kwamen eten als het binnen een half uur klaar zou zijn, omdat we naar de meest indrukwekkende musical ooit toe moesten: War Horse! Deze avond hebben we nog maar even ontspannen afgesloten met een cocktail in onze handen: hoe kun je de kerst beter beginnen? Om het kerstfeest compleet te maken, hebben we deze doorgebracht in de gevangenis op Robbenisland en moest het uiteraard deze dag regenen, omdat wij met onze grote mond de mensen in Nederland jaloers probeerde te maken.

Gelukkig was het de dag daarna prachtig weer voor een wijntour in Stellenbosch, maar omdat de Tafelberg het hoogtepunt zou zijn van Kaapstad, zijn we de dag nadien toch nog maar even terug gereden. Niet denkende aan de twee uur lange rij voor die stomme kabelbaan. Toen we namelijk boven kwamen, zagen we, drie keer raden, alleen maar wolken! Gelukkig was de weg lopend naar beneden iets spectaculairder dan de toeristische kabelbaan en konden we ’s avonds toch nog met een tevreden gevoel doorrijden naar Robertson. Het meest vredige en rustige plekje in de buurt van Kaapstad, waar ze om 12uur ’s middags voor 4euro p.p. een heerlijke lunch, incl. fles wijn, kaasplank en broodjes, willen serveren. Smullen maar!

Omdat we alle toeristische plekjes op de heenweg al gehad hadden, hebben we deze keer een of andere gekke fairytale tuin bezocht, een middagje aan het strand gelegen, een braaiachtige lunch gegeten aan de haven en een andere gekke man in een grot met de grootste schelpen decoratie ooit bezocht. En zoals ik eerder zei, waren we zélf heel voorzichtig met onze auto terwijl we naar al deze mooie plekken reden, maar heb je daar weinig aan als een 19-jarige snotaap zijn auto in de kofferbak probeert te parkeren (wat overigens niet gelukt is). Na een politiebezoek, een nieuwe auto, en een lange autorit konden we het nieuwe jaar gaan vieren. Althans dat dáchten we. Aangekomen in J’bay, waar we eigenlijk zouden verblijven, met de nadruk op eigenlijk, werden we uitgelachen door de hosteleigenaren: een iet wat onhandige actie van de dochter die onze reservering blijkbaar niet had ingevuld. Na enkele nutteloze telefoontjes hebben we besloten om door te rijden naar het geringe groepje vrijwilligers dat nog in Port Elizabeth was achtergebleven. Na het eten van de smerigste pizza ever, bij gebrek aan een geopend restaurant, hebben we heerlijk gedoucht, wijn gedronken met de baas en het nieuwe jaar toch nog goed ingeluid op een wat andere manier dan gepland. “Dat 2015 een jaar mag zijn vol plezier, geluk en nieuwe avonturen”.

Als goede start van 2015 werden we na 20 kilometer gravelroad ontvangen door een adoptie papa en mama in Hamburg. Zij hebben ons meegenomen naar de zonsondergang, zoals je die verwacht in Afrika na het zien van the Lion King, een dagje kayaken en een hike avontuur, met het motto “verdwalen kan niet; het betekent gewoon dat je nog niet bij het einde bent”. Na een welgemeend afscheid van dit veel te korte verblijf zijn we doorgereden naar Hogsback, waar we een kamer zouden hebben met ‘an amazing view’. Drie keer raden wat wij zagen? Juist, wolken, super mooi trouwens! Gelukkig konden we de dag erna tijdens onze hike net ónder de wolken wel het prachtige uitzicht zien wat ze eigenlijk bedoelden, en genoten we ’s avonds van een heerlijke borrel bij het kampvuur in de wolken.

De dagen daarna hebben we de oostkaap verder ontdekt op verschillende vervoersmiddelen. Met een quad up-and-down the hill (deze keer écht Mandy:p) en door de modder tussen de wilde beesten hebben we een bezoekje aan een game reserve gebracht. We zijn achter in een ‘bakkie’ op Zuid-Afrikaanse stijl naar Hole-in-the-wall gebracht: wat een natuurwonder is dat! En we hebben Port St. Johns mogen ontdekken op de rug van een paard. En laten we eerlijk wezen: ik kan heel goed quad biken (véél beter dan Erik:p), maar paardrijden gaat me echt minder goed af. Met een op hol geslagen paard en een schram op mijn arm kreeg ik uiteindelijk een nieuw paard, die het leuker vond om op het strand te rollen in plaats van te rennen, met als gevolg dat we samen in het zand lagen. Leuk zo’n beest, geef mij die olifant maar.

Op naar het laatste deel van onze reis alweer, de Drakensbergen en Lesotho, een land in Zuid-Afrika op 3km hoogte met een geheel eigen stijl. De schaapsherders zien er niet uit, maar toch wil je met ze op de foto, en het bier is niet te zuipen, maar toch wil je het proeven. Verder is het uitzicht op de weg er naartoe overweldigend, zijn de mensen veel te lief voor je en zijn de huizen geniaal gebouwd (al zou je dat in eerste instantie niet zeggen). Om zelf ook wat van onze creativiteit naar boven te halen hebben we ‘s avonds gebraaid: onder een afdak met geïmproviseerde stoelen, te weinig hout en gekke kippenpoten. Eigenlijk regende het te hard, maar wij moesten en zouden braaien voordat we terug gingen naar Nederland, en zo geschiedde. Verder hebben we de Drakensbergen al slingerend tussen de boomtoppen bekeken, genoten van de laatste zon, en brachten we een bezoekje aan het apartheid museum. Bizar om te bedenken dat in Zuid-Afrika pas in 1994 democratie op gang begon te komen nadat vele mensen afgeslacht waren (een mooier woord zou ik het niet willen geven). En nog steeds loopt dit land met de vele gezichten ver achter op Europa. Dit doet mij des te meer beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben, wat mij heeft doen besluiten toch maar in het vliegtuig naar Nederland te stappen ;)

Thuis aangekomen mis ik uiteraard de lieve mensen, de zonnige dagen, het vakantiegevoel, de school en de fantastische ervaringen. Maar des te meer ben ik gaan genieten van de kleine dingen die Nederland te bieden heeft. Mijn lieve familie en vrienden, een avondwandeling met de hond zonder na te denken over alle gevaren, voldoende elektriciteit en benzine, geen drie hekken en een alarm op de deur, en een eigen kamer met een heerlijk bedje.

Thanks to all the lovely people who made this journey an unforgettable experience! Life is too short to waste time, so enjoy every single moment. And that’s what I did :)

Marinka